"Poprzez pamięć trwa historia..." - pod takim hasłem w dzień zaduszny mieszkańcy spotkali się na opalenickim cmentarzu

"Poprzez pamięć trwa historia" – pod takim hasłem, tradycyjnie już, w dzień zaduszny spotkano się na opalenickim cmentarzu, by wspominać zasłużonych mieszkańców miasta. W ten wyjątkowo ciepły, jak na listopad wieczór, w blasku płonących pochodni odczytano trzy życiorysy.

Patronat nad imprezą sprawowali burmistrz Opalenicy i proboszcz parafii pw. św. Mateusza w Opalenicy. Organizatorem było Centrum Kultury i Biblioteka. Pomimo jesiennej aury w wydarzeniu licznie udział wzięli mieszkańcy, w tym co cieszy szczególnie dużo było młodzieży szkolnej. Aktywnie w uroczystość włączyli się harcerze. Uroczystość rozpoczęła się o 17.30 przy kaplicy cmentarnej. Przybliżono życiorysy trzech zasłużonych Opaleniczan.

Elżbieta Hancewicz (z domu Grotus) - córka Andrzeja Grotusa i Elżbiety z Tumiłowiczów przyszła na świat 5 marca 1904 roku w Teodozji na Półwyspie Krymskim. W 1922 roku przyjechała z rodzicami do Polski i zamieszkała najpierw w Chełmży, a następnie w Baranowiczach. Po ukończeniu szkoły średniej w Nieświeżu podjęła studia medyczne na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. Studia, z tytułem doktora wszechnauk lekarskich, ukończyła w 1929 roku, po czym podjęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Wołkowysku. Tam poznała i w 1931 roku poślubiła dr. Antoniego Hancewicza. Po zamążpójściu zrezygnowała z pracy w szpitalu – prowadziła Poradnię dla Matek i Dzieci. W 1937 roku owdowiała. Po wojnie, w grudniu 1945 roku przyjechała do Opalenicy i już w styczniu 1946 roku rozpoczęła pracę jako lekarz rejonowy. Po utworzeniu Ośrodka Zdrowia była jego kierowniczką. Oprócz przyjęć ogólnych pacjentów prowadziła poradnię dla kobiet ciężarnych oraz poradnię dziecięcą. Była również lekarzem przemysłowym w Cukrowni. Przez dłuższy czas była jedynym lekarzem w rejonie Opalenicy.

Ludwik Adamczyk urodził się 17 sierpnia 1909 roku w Obornikach Wlkp. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym mieście. Naukę kontynuował w chodzieskim gimnazjum, które ukończył z odznaczeniem w 1929 roku. Następnie podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego.

- Dyplom lekarza otrzymał w maju 1935 roku, a od września do marca 1936 roku odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie, uzyskując stopień podporucznika rezerwy. W 1937 roku osiadł w Opalenicy, gdzie podjął obowiązki lekarza Ubezpieczalni Społecznej i lekarza miejskiego. Obie te funkcje obejmowały opiekę nad bezrobotnymi. Ludwik Adamczyk był społecznikiem, bezpłatnie, z własnej inicjatywy pomagającym ubogim, chorym i potrzebującym. Był organizatorem placówki zwanej „Kropla mleka”, zapewniającej rodzinom bezrobotnych dożywianie i opiekę lekarską

- odczytano podczas uroczystości. Jak dodano po wojnie nadal leczył w Szpitalu Zakaźnym. Pracował również we współorganizowanym przez siebie Ośrodku Zdrowia PKP i jako lekarz fabryczny w Cukrowni. Obok pracy zawodowej aktywnie zajmował się działalnością społeczną. W pierwszych powojennych miesiącach pełnił obowiązki burmistrza miasta, a w latach 1945-1954 był członkiem Rady Miejskiej. Zmarł 21 marca 1956 roku, a w pamięci społeczności opalenickiej, która w 1985 roku jego imieniem nazwała jedną z ulic, pozostał jako doskonały lekarz, społecznik i przyjaciel.

Marian Neunert urodził się 15 lipca 1907 roku w Gulczu. Po zakończeniu nauki w szkole powszechnej kontynuował edukację w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Czarnkowie, które ukończył w 1926 roku. Pierwsze kroki jako nauczyciel stawiał w 7- klasowej Publicznej Szkole Powszechnej Męskiej w Kościanie, a następnie w Zbąszyniu, do którego został przeniesiony przez władze oświatowe.

- W 1934 roku związał się z Opalenicą i objął stanowisko kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej Żeńskiej, najpierw tymczasowego, a od 1 sierpnia 1936 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego powierzyło mu tę funkcję na stałe. Od 1957 roku szefował zorganizowanej przez siebie Szkole Przysposobienia Rolniczego, która edukowała młodzież z okolicznych wiosek

- przeczytano podczas wspomnień.

Przez całe zawodowe życie korzystał z każdej możliwości podnoszenia swoich kwalifikacji. Pracując w Zbąszyniu zdał drugi egzamin nauczycielski w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Poznaniu, potem uzyskał uprawnienia do nauczania historii i geografii. W czerwcu 1946 zdał egzamin dyplomowy i ukończył Instytut Pedagogiczny w Warszawie. Był nauczycielem innowatorem. Dla nauczycieli był autorytetem, wzorem pracowitości, dyscypliny i taktu. Pracował zgodnie z maksymą, którą głosił - „Tak pracuj, byś ludziom sprawił radość i był im pomocą”. Zmarł 20 czerwca 1976 roku.